EDITORIAL

NAG-ANUNSYO kamakailan ang wage board ng Metro Manila ng dagdag na P50 sa minimum wage. Sa bagong patakaran, aakyat sa P610 hanggang P695 ang arawang sahod depende sa trabaho at sektor. Para sa ilan, ito’y tila magandang balita. Pero para sa karamihan, lalo na sa mga may pamilya, kulang na kulang pa rin ito.

Tingnan natin ang simpleng gastos sa araw-araw—bigas, gulay, pamasahe, kuryente.

Kahit pa bumaba ang inflation sa 1.3% nitong Mayo, hindi ito agad nararamdaman sa palengke o grocery. Ang tanong ngayon: kaya ba ng dagdag na P50 ang taas ng presyo?

Sagot ng ilang grupo, hindi. Ang estimated daily cost para sa pamilyang may limang miyembro ay nasa P1,200. Malayo ito sa bagong sahod na ibinibigay kahit pa sa Metro Manila.

Pero ang mas masakit dito—Metro Manila lang ang nabigyan ng dagdag. Paano na ang mga manggagawa sa probinsya? Sa CALABARZON, ang sahod ay nasa P420 kada araw. Mas mababa, pero pareho rin ang presyo ng bigas, LPG, at gamot. Hindi patas ang sistema kung ilang lugar lang ang nabibigyan ng umento, habang ang iba ay patuloy sa pagkakabaon sa kakulangan.

Hindi rin maikakaila na sa maraming kompanya, mas inuuna ang cost-cutting kaysa kapakanan ng mga empleyado. Hindi lahat ay sumusunod sa wage orders, at madalas ay natatakot magsalita ang mga manggagawa.

Mas makabubuti sana kung isasaalang-alang ng pamahalaan ang paglikha ng living wage na batay sa tunay na gastusin. Hindi ito kailangang pare-pareho sa bawat rehiyon, pero dapat ay sapat. Maaari ring gamitin ang datos ng PSA at DTI para tukuyin ang makatotohanang batayan ng sahod.

Ang dagdag na P50 ay hakbang, pero hindi ito solusyon. Kapag ang dagdag ay hindi sapat sa pang-araw-araw, ang tanong: dagdag nga ba talaga ito, o paalala lang kung gaano kabigat ang buhay sa Pilipinas?